Być lekarzem, być pacjentem. Rozmowy o psychologii relacji

Skorzystają z niej nie tylko LEKARZE, którzy mogą dowiedzieć się, na co podczas kontaktu z pacjentem zwracać uwagę, by przebiegał on bez poważniejszych zakłóceń i służył leczeniu, ale też i PACJENCI, którzy poznają, co jest trudne dla lekarzy w kontaktach z nimi  i skąd te trudności najczęściej się biorą. Oprócz lekarzy i pacjentów dużą korzyść odniosą z przeczytania tej pozycji: personel medyczny, studenci medycyny, uczniowie szkół medycznych oraz pracownicy hospicjów.

 

Podczas studiów medycznych mało jest zajęć dotyczących relacji z drugim człowiekiem. W książce przedstawiono podstawowe pułapki tej trudnej relacji i pokazano, jak sobie z nimi radzić. Jest to podstawowy kurs psychoterapii, który pomoże lekarzom być w lepszym kontakcie z pacjentami.

 

Autorzy omawiają m.in. takie zagadnienia: w jaki sposób przekazywać diagnozę, jak zachowywać się w relacji z młodym pacjentem, jak postępować z pacjentami chorymi przewlekle i terminalnie, jak poradzić sobie w obliczu śmierci, jak rozpoznać syndrom wypalenia zawodowego. 

 

Irena A. Stanisławska – dziennikarka, współautorka książek psychologicznych, m.in.: Mężczyzna od podszewki, Gdzie mieszka seks?, Pogotowie psychologiczne, Moje dziecko cz.1 i cz. 2, Jak wychować dziecko, psa, kota… i faceta.

 

 

 

Książka spotkała się z uznaniem Profesora Jerzego Woy-Wojciechowskiego, Prezesa Polskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Profesora Cezarego Szczylika, Kierownika Kliniki Wojskowego Instytutu Medycznego, którzy napisali na jej temat znakomite recenzje. 

 

"Żałuję, że książka ta nie ukazała się chociaż pół wieku wcześniej, gdy rozpoczynałem swą praktykę lekarską. Zgadzając się w pełni z sądami i ocenami Autora, miałbym w niej wielkie oparcie w mojej pracy. Zabierając głos, wielokrotnie podkreślałem, jak mało wiemy o psychoterapii. Często też pisałem w wielu felietonach, że w czasie studiów uczymy przyszłych lekarzy psychiatrii, a zbyt mało poświęcamy uwagi psychologii i temu, jak właściwie postępować w relacji z chorymi. Przed laty w czasie wstępnych egzaminów na medycynę zadawano pytania, jak się rozmnaża rozwielitka i który gen jest uszkodzony w zespole Downa, a nie zawsze zwracano uwagę na predyspozycje do zawodu i na to, czy dana osoba może być lekarzem, czy ma do tego powołanie. Bo bycie lekarzem to nie tylko zawód, ale też stałe uzupełnianie wiedzy, postępowanie zgodne z etyką, wrażliwość na cudze cierpienie oraz stałe służenie choremu człowiekowi. Często w mych kontaktach ze studentami i na szpitalnych porannych odprawach z asystentami podkreślałem, że lekarzem jest się zawsze – przez dwadzieścia cztery  godziny na dobę, siedem dni w tygodniu, dwanaście miesięcy w roku – od złożenia przysięgi Hipokratesa aż po kres życia. Nie wolno też nigdy zapominać, że nawet w beznadziejnych, terminalnych stanach jest lek, który choremu podaje się przez ucho. Ten lek to NADZIEJA.

 

W książce „Być lekarzem, być pacjentem” podkreśla się, jak wielką rolę odgrywa wiedza, ale także serce i stosunek lekarza do chorego człowieka. Hinduska maksyma mówi, że jeżeli nie możesz zostać królem, zostań lekarzem, przywracając zdrowie i darowując serce. Wtedy chorzy będą wdzięczni za leczenie, za serce zaś będą zawsze winni, bo dar serca to prawdziwie królewski dar.

 

 

 

I uczucie ulgi, katharsis. Wojciech Eichelberger z Ireną Stanisławską opisują wspomniane dwa światy – ze zrozumieniem, empatią i delikatnością. Jest w tej książce mądrość i szacunek. Jest ta książka swoistym memento, zachętą do zastanowienia, refleksji. Dla mnie jest też bardzo osobista, bo wiem, że wszystko, co opisali, jest we mnie gotowe.  Od tej książki, od tego podręcznika powinniśmy zaczynać swą przygodę z medycyną.